E-mail Rob

Dialog
Vandaag publiceren Hanneke en ik tegelijkertijd een stuk onder dezelfde titel. Het gaat om situaties waarbij het ons leuk leek allebei onze kijk erop op te schrijven.
Hanneke´s versie staat op haar weblog (www.hannekevanveen.nl).

Schrik op schrik (24 oktober 2007)
Hanneke en ik zijn op vakantie op Malakoff, vlakbij Perpignan. Het huisje is vrij primitief. Zo´n tweemaal in de week gaan we met de auto water halen bij het kerkhof van Thuir of bij de openbare wasplaats in St Michel de Llotes. Als we daar op een middag onze jerrycannetjes hebben gevuld, moet ik de auto op de smalle weg ervoor keren om weer naar ´huis´ te gaan. Ik ben halverwege gekeerd en sta dwars op de weg. Kijk naar links om te zien of er geen verkeer is, als ik de volgende halve draai achteruit ga maken. Dan hoor ik opeens een kreet van Hanneke naast me: “Kijk uit! Een auto!” Ik schrik me rot, mijn hart staat stil. Als ik naar rechts kijk staat er een wit vrachtautootje rustig te wachten tot ik klaar ben met draaien. Razend reageer ik, want voor mijn gevoel is dit de zoveelste onterechte schrikachtige ´waarschuwing´. Terwijl we dwars op de weg staan schreeuw ik boos: Wat is er nou eigenlijk aan de hand? Wat heb ik fout gedaan? Ik ben aan het draaien en er komt een vrachtautootje aan die me ziet en voor me remt. En daar staat hij nu. Wat heb ik fout gedaan?

Het is een gekke situatie, want de bestuurder van de vrachtauto staat daar maar rustig te wachten, met een ruziënd echtpaar in een auto voor zich. Misschien begrijpt hij het wel, is hij zelf getrouwd en kent het probleem. Ik draai de auto naar achteren, laat hem voorgaan en we rijden weg, terwijl ik boos aan mijn tirade toevoeg: Door al dat geschreeuw zorg je er misschien nog eens voor dat ik van schrik een echt ongeluk veroorzaak. Is dat wat je wilt? Zwijgend wordt de rit voortgezet.

Ik denk aan gisteren, toen er zich iets soortgelijks afspeelde. We reden op een smal bergweggetje en ik wilde Hanneke het uitzicht laten zien. Dat had ze voor vertrek gevraagd: af en toe stoppen om van het uitzicht te genieten. Ik reed de auto naar de rechterkant van de weg, stopte en zei: Kijk eens wat een mooi uitzicht en wees naar links. Tegelijkertijd keek ik naar links, maar Hanneke blijkbaar niet, want zij zag een auto uit de tegengestelde richting aankomen en riep: “Kijk uit, een auto!” De auto was inderdaad bijna gestopt omdat de ruimte om te passeren smal was, maar hij kon er gewoon tussendoor. Wel was de bestuurster misschien even in verwarring omdat ik naar links wees. En zij niet goed kon beoordelen wat we zouden gaan doen. Maar ik hoefde niet opzij te gaan. Het ging allemaal gewoon. Erg geschrokken was ik wel en dacht: voor hetzelfde geld had ik een ruk aan het stuur gegeven en was er iets ernstigs gebeurd.

Wat inmiddels wel duidelijk was, sinds we in dit berglandschap rondrijden, is dat Hanneke doodsangsten uitstaat, vooral op bochtige trajecten. Ze heeft vanaf de passagierstoel (ook wel dodemansplek genoemd) minder goed zicht dan ik, is altijd al wat angstig van aanleg en met al die bochten wordt het er niet beter op.
Terwijl ik – in de gespannen stilte - zat na te denken hoe we deze keer uit onze autorijdimpasse zouden kunnen komen, zei Hanneke: “Ik kan er niets aan doen, ik schrik gewoon, het gaat vanzelf, het is eruit voordat ik het weet.” En even later: “Grappig eigenlijk, want jij schrikt weer van mij, en daar kun jij ook niets aan doen.” Het deed denken aan de in de jaren zeventig beschreven Knopen van de psychiater Laing. Korte haikuachtige verhaaltjes waarin de verstrikkingen van stellen, partners e.d. beschreven werden.

Jij schrikt en gilt
Ik schrik van je gil
En word boos.
Ik schrik van je schrik.

Dat is het niet helemaal, maar het idee dat we eigenlijk van elkaar schrokken en er beiden weinig aan konden doen, gaf wel wat verlichting. Ik probeer het sindsdien (in veel situaties, behalve als ik het echt belachelijk vind en door opdringerige Fransen wordt ´bekleefd´) nóg wat rustiger aan te doen en Hanneke te wijzen op komende gevaren. En Hanneke probeert zich duidelijk meer in te houden, hoewel haar lichaamstaal nog steeds boekdelen spreekt. Helemaal eruit zijn we nog niet.