E-mail Rob

Omdat ik me zo bloot voelde (31-8-2005)
Bezoek van Lajla en haar oude vriend Dimitri, Barbara en Leander. Er bleken veel overeenkomsten.
Met de klok mee vanaf 8 uur: Hanneke, Dimitri, Lajla, Barbara, Leander en ik (zei de gek)

Vannacht gedroomd (29-8-2005)
Ik stond te sjorren aan een groot weefgetouw, het ging niet. Toen zag ik dat de vloer waarop het stond helemaal scheef was, dat er onder één poot van het getouw een hoop kiezel lag en brokken beton. Het getouw was helemaal uit zijn verband. Opeens werd het duidelijk dat het afgelopen was, dat ik niet meer hoefde weven.

Wakker geworden voelde het nog steeds zo. Van mijn 33ste tot 40ste heb ik mijn geld verdiend met een weverij van vloerkleden: Voddenweverij AVE. Het was een mooie tijd, maar financieel uiterst moeizaam, zoals zovele wevertjes vóór mij ook ervaren hebben. De afgelopen bijna 20 jaar heb ik geregeld met weemoed teruggedacht aan die tijd. En diverse halfslachtige pogingen ondernomen om nog eens iets te weven of te fabriceren, maar het kwam er niet van.
Is het nu echt voorbij?

De top bereikt... (27-8-2005)
Sinds een paar weken ben ik een ander mens, ik heb het gemaakt! Want ben geïnterviewd door het blad Miljonair over m’n boek Netwerken werkt, op weg naar de baan die je wilt. Ter gelegenheid van dit heugelijke feit kreeg ik een exemplaar in handen. En ik moet zeggen, je krijgt waar voor je geld (€ 7,50 per nummer). Afgezien van de bijna hardhouten kaft, heeft het 386 pagina’s. Voor de luttele prijs van € 35 voor vijf nummers krijg je ruim 7,5 kg high-gloss oud papier thuisgestuurd.

Doorbladeren van de eerste bladzijden is uiterst vermoeiend. Het is gelijk duidelijk, zonder een jacht van zo’n paar miljoen ben nergens meer tegenwoordig. Alleen met zo’n ding kun je aankomen bij El Divino op Ibiza: www.afterafabulousdaylivingthehighlife.com/getreadyforthenightlife
Al varend drink je wat Chivas Regal (12 jaar oud), waarna je op de Personal Plate van Connie (www.personalplate.nl) de inhoudsopgave van het blad kunt doornemen, over o.a. een Prins Playboy, Geert Wilders, Bill Gates natuurlijk, de nieuwe Maserati Coupé GT, Paverotti en Kokende chefs en hun miljoenenimperium. Dit alles gelardeerd met diamanten van Bulgari, horloges van Breguet en Chopard, Dauphin HumanDesign, Bentley’s en de Banque Artesia.

Ook de redactie laat zich – en passant - van haar beste kant zien. Naar aanleiding van een artikel over de vele miljarden die de Gates weggeven, wordt aan elke medewerker van Miljonair gevraagd wat zij zouden doen met een miljard van Bill. Een selectie: “Leven als een prinsesje.” (assistent manager events), “Houden!” (hoofdredacteur Gouden Woonboek), “Uitgeven!” (redactie assistent). En de hoofdredacteur himself: “Ajax opkopen!”

En dan begint het blad eindelijk, maar het gaat gewoon door: 95% reclame voor producten die iedere miljonair op den duur aan de bedelstaf krijgen, als je maar blijft kopen. Wijnen (van € 200 tot € 1200 per flesje), hotels (€ 2.800 per nacht), golftoernooi voor miljonairs, Joop Braakbal met een receptje voor de happy few, de Miljonair Fair natuurlijk (250 gratis kaartjes voor nieuwe abonnees), Absinth moet je ook nog drinken of een pauselijk vulpennetje (€ 1.750) aanschaffen.

Een vermoeiend blad, gênant. En daar sta ik binnenkort in. Misschien komen er van die types op mijn workshops. Ik moet de prijs maar vast op niveau brengen, anders geloven ze niet dat het echt wat is.

Drie generaties (24-8-2005)
Grappig is dat oude computerspelletjes momenteel weer uitkomen, maar nu in fysieke vorm, als ouderwetse bord- of tafelspelletjes. Zoon Michaël is altijd op het vinkentouw voor dat soort ontwikkelingen, en bij hem thuis kun je dan ook vaak de nieuwste snufjes zien. Laatst liet kleinzoon Arthur Tetris zien. Je kunt er het bekende spelletje, maar nu met echte blokjes, mee spelen. Hij trok zich daar overigens niets van aan en maakte er allerlei andere leuke figuren mee.

Toch datering (23-08-2005)
Oplettende lezers van dit weblog hebben vast gemerkt er sinds een tijdje data gebruikt worden. Dit in tegenstelling met wat ik aan het begin van dit weblog (begin juli)schreef. Waarom? Toch leuker om bij te houden wanneer ik iets opschreef.

Naamgenoten (23-08-2005)
Vandaag een e-mail ontvangen van de bedenker/beheerder van www.naamgenoten.nl, waarover ik eerder berichtte. Het is een leuke website die precies aansluit bij wat ik probeerde op www.robvaneeden.com. De site is net begonnen, maar toch zijn er al zo’n 600 aanmeldingen. Ik ben benieuwd hoe e.e.a. zich ontwikkeld. Wie weet, meld zich er een nieuwe Rob van Eeden.

Mooi boek (22-08-2005)
De gedaanteverwisseling van Franz Kafka, maar nu getekend door Peter Kuper. In het Engels, dat wel, The Metamorphosis: www.peterkuper.com

Broekzakbel is een elfletterig woord (21-08-2005)
Je kunt het zo vreemd niet bedenken of er is wel een website over. Ik moest denken aan de zo’n site, nadat ik ik laatst gebeld was op mijn mobieltje. Toen ik opnam, hoofde ik alleen maar onduidelijk schrapende geluiden en vage stemmen. Na een tijdje opgehangen en gekeken wie er belde. Toen ik dat nummer belde om na te gaan wat er aan de hand was, kreeg ik vriend Ton Martens. “Oh, sorry, ik heb dat wel eens meer, dan vergeet ik de toetsen te vergrendelen, en dan gaat hij vanzelf het laatstgekozen nummer bellen, wel intiem hè? Een broekzakbel.” Broekzakbel is een elfletterig woord en er is iemand die die woorden verzamelt op een (ook nog eens) bijzonder fraai vormgegeven website: Elfletterig

Eeuwig leven, erger kan haast niet (17-08-2005)
Bij een oude molen (zonder wieken) zat ik gisteren te peinzen over ‘eeuwig leven’. Dat lijkt me ongeveer het ersgste dat je kan overkomen, eeuwig leven. Denk je eens in, nooit meer een einde in zicht, altijd maar weer diezelfde dingen, mensen of wat dan ook meemaken. Dodelijk saai lijkt het me. Nee, geef mij maar het niets, daar geloof ik in. Ook ik weet het natuurlijk niet zeker, maar dat niets lijkt me een heerlijk iets. Doet me denken aan De grote scheiding, een mooi boek van C.S. Lewis, naar ik begrijp in 2002 opnieuw vertaald uitgekomen. Een allegorie: de helbewoners maken per bus een uitstapje naar de hemel. De hel waarin ze verblijven is zo’n eeuwigheid, alles grijs, grauw en saai en eindeloos groot uitdijend, niets verandert ooit, alles blijft hetzelfde. Verschrikkelijk. Maar de meeste bewoners prefereren dat toch boven de hemel, waar het steeds lichter en scherper wordt, je kunt je er snijden aan het gras waarover je loopt. Op een enkele uitzondering na keren ze liever terug naar hun veilige hel, waar ze tenminste weten waar ze aan toe zijn, al duurt het dan eeuwig.

Meer over deze ‘grote scheiding’, het laatste oordeel is hier te vinden

Boos... (12-08-2005)
Soms al wandelend, word ik na een kwartiertje boos, gewoon ouderwets boos. Gisteren overkwam me dat weer eens. Er is dan altijd wel een reden om een ander de schuld te geven, dat hoort bij het boos zijn. Gisteren wandelde ik door een prachtig gebied van de Buurtweg in Wassenaar, beginnend bij het golfterrein, richting Meyendel. Het was heel vochtig weer, niet dat het regende, maar het gras was nat, de struiken en bomen, en ook het steeds ruller wordende zand van het pad. Genoeg reden om lekker te lopen mopperen. Vriend Ton Martens (kunstenaar, nu alleen nog te zien op: www.tonmartens.net, maar binnenkort hopelijk op www.tonmartens.nl) wees de weg en heeft een betere conditie dan ik en langere benen, dus ik raakte steeds achterop. Oude herinneringen kwamen op, van mijn ouders die maar doorkuierden in de Duitse en Oostenrijkse bergen. De akela, hopman of schipper die ook tot grotere snelheid aanzetten. Het moet voor Ton  onaangenaam zijn geweest die mopperende oude vent achter zich aan te hebben.

Nadat we afscheid hadden genomen ging hij naar ‘de kas’, z’n hide-out in het mooie Clingendael en ik fietste richting huis om me nog even te verkleden voor een volgende afspraak, maar daar kwam wat tussen: een enorm onweer en plensbuien. Gelukkig kon ik schuilen in een cafeetje bij de Laan Copes van Cattenburgh. Toen ik daar goed en wel zat en de regen neerplensde was de boosheid verdwenen. Er waren veel mensen naar binnen gevlucht en het was best spannend, die blikseminslagen vlakbij, de kletterende regen tegen het raam. Een dampende kop koffie, een goed boek (het proefschrift van Presser, maar daarover later) en een broodje ossenworst. Wat wil een mens nog meer? Toen belde Ton, hij zat veilig in z’n kas, we praatten en lachten even en ik was blij een goede vriend te hebben.

Trots op...
Zoon Michaël verdient al jaren zijn brood op het snijvlak van internet, kunst en educatie. Hij werkte o.a. mee aan de Verhalentafel en ontwikkelde de Animatiemachine. Twee technische apparaten waar resp. (demente) ouderen en (hopelijk nog niet demente) jongeren veel plezier mee beleven.

Leuk om op die site te lezen dat inspiratie voor die machine uit zijn vroege jeugd komt, toen ik met de kinderen animatiefilmjes maakte met een Super8 cameraatje.

Trots op...
Dochter Barbara wordt dit jaar 36 en is al jaren zelfstandig ondernemer in de wereld van popmuziek en evenementen. Zij is dan weer eens producer, dan manager, organisator van een evenement, festivals, muziekgroepen of wat dan ook. In die wereld is het - zo kan ik na jaren wel zeggen - niet eenvoudig jezelf een goed inkomen te bezorgen. Toch lukt het haar, met vallen en opstaan, dat wel, maar het lukt.
Enkele van de projecten waar ze nu bij betrokken is, zijn:

• Cultuurnacht
• Straattheaterfestival Den Haag (binnenkort online)
• National Phonographic
• Vrijheidsfestival

Vannacht gedroomd
Tegen een pand met een brokkelige gevel zie ik mensen naar boven klimmen, het is een soort wedstrijd. Er zitten allerlei uitsteeksels op de muur, waarop je je voet kunt zetten en je aan vasthouden. Sommigen lukt het, anderen helemaal niet. Als laatste gaat een klein meisje naar boven, wonderwel (denk ik) klautert ze handig omhoog en komt op een soort hoge balkonrand te staan. Dan opeens zie ik dat er nog zo’n meisje naast haar staat en dat ze aanstalten maken om naar beneden te springen. Ik schrik en denk dat dat niet kan, dat het veel te hoog is, dat ze dood zullen vallen of op z’n minst van alles zullen breken. Maar ik ben ver weg en kan niets doen, het lijkt opeens een film waarnaar ik kijk. En als de meisjes tegelijkertijd springen, volgt de camera ze niet. Het beeld blijft gericht op de balconrand en horen doe ik ook niets.

Deze droom doet me denken aan Songs from the Second Floor, een van de meest aangrijpende films die ik ooit gezien heb, een stuk of vijf keer inmiddels.
Roy Andersson, de maker ervan, ziet filmen meer als schilderen. Hij kan eindeloos bezig zijn om een opname ‘in scene’ te zetten, met herschikking van de mensen en objecten die erin voorkomen, de kleuren, de vergezichten enz. enz. De 45 ‘tableaux’ waaruit de film bestaat zijn inderdaad meer (bewegende) schilderijen. Eén lange opname, zonder dat de camera beweegt, inzoomt of wat dan ook.
In die film komt een scene voor, waarin een jong, mooi aangekleed meisje, geblinddoekt naar een soort sprinplank wordt geleid boven een hoge afgrond.
De hele goegemeente is betrokken bij de voorbereidingen voor dit gebeuren. En is ook aanwezig bij de uitvoering ervan: artsen, overheidsbekleders, geestelijken, militairen, burgers enz. enz. Ze staan allemaal keurig in het gelid te wachten tot de (vrouwelijke) beul het meisje aan een touw voortrekkend naar de afgrond brengt en haar de uiteindelijke duw geeft. Daarna alleen nog een schreeuw van het vallend meisje en geluid van het neerkomende lichaam.
De onschuld vermoord, het dagelijkse ritueel. We zijn er allemaal bij betrokken, staan erbij en kijken ernaar, doen soms wat we kunnen, maar er verandert weinig.

Wat er met mijn bureaublad moet gebeuren
Als ik mijn pc opstart verschijnt, na vrij lang wachten, onderstaande beeld: het bureaublad, de desktop, zoals dat heet. Vandaag realiseerde ik me dat die aardig weergeeft wat er met me aan de hand is, en misschien ook wel een beetje wat voor iemand ik ben. Het plaatje, daarover later. Voor de rest zijn er vooral mappen en bestanden te zien, de virtuele stapels die mijn bureau (ook fysiek) altijd bevolken. Al die dingen waar nog iets mee moet. Hoe hard ik ook afbouw, hoe ik mijn best ook doe, er blijven altijd die stapels. In de afgelopen maanden heb ik al heel wat opgeruimd. Het beheer en de exploitatie van zo’n twaalf websites is overgedragen of verkocht, maar toch blijven er die stapels. Opruimen doe ik geregeld en het ziet er dan schoon of een stuk schoner uit, maar echt leeg wordt dat bureau niet. In ieder geval voelt het te vol, veel te vol nog. (vervolg hieronder)

Als m’n pc opstart, en ik blijf tijdens het opstarten kijken, dan zie ik heel even, een paar seconden, het onderstaande plaatje, zonder al die mappen, maar snel floepen ze er opeens weer op, die stapels, als vanouds.

Het is een foto die ik maakte tijdens de fietstocht naar Santiago de Compostela en is een dierbare herinnering aan het einde van een dag door een vrij heuvelachtig gebied, een week of zo voor Santiago. Het liep tegen de avond, en opeens, na een bocht reed ik dit dorpje in: Acebo. Zoiets had ik nog nooit gezien, het voelde of ik de Middeleeuwen infietste, de Coca Cola automaat deed daar niets aan af. Het had met de sfeer te maken van die smalle zo typisch geplaveide smalle straat, de huizen met de balconnetjes. Het rook er naar houtvuren. Ik ben er heel langzaam doorheen gefietst en ben hier en daar gestopt om wat beter te kijken en foto’s te maken.
Later, na een korte heerlijke afdaling kwam ik op mijn einddoel terecht bij een prima hotel. Op het plein dronk ik wat en ontmoette andere reizigers met hetzelfde doel. We hadden het over Acebo. Een Fransman zei dat hij geen betere naam voor het dorp zou weten: “Ah, c’est beau!”
Zo’n leeg bureau wil ik en terug naar die hoogvlakte.

Wandelen en genieten
Een tijdje geleden waren we bij mijn zus in Marseille. Daar verblijven we soms in de cabanon, een huisje aan de Middellandse Zee, zo aan het strand en alleen te voet (over een serie rotsen van een paar honderd meter hoog) te bereiken. In het achterland, een natuurreservaat, zagen we overal witte roosjes. En uit die roosjes vaak series gaatjes gegeten, netjes op rij. Welk insect? Geen idee.

Van de week liepen we naar Hoek van Holland (nog pijn in mijn kuiten, ben duidelijk geen Vierdaagse loper) en zagen de Blauwe Zeedistel, een beschermde plant die eigenlijk geen distel is.

Waarom Hanneke de laatste tijd zo weinig aandacht voor me heeft ;-)
Duffie Duif is een week geleden vertrokken, hij kon opeens vliegen, maar hij komt geregeld terug. Soms op de rand van het balkon boven ons huis, soms in de tuin, maar ook trippelt hij vrolijk door de woonkamer op zoek naar kruimeltjes brood en banaan die Hanneke er voor hem strooit.

Ochtendgymnastiek
Het is wat te ingewikkeld om een foto van te maken (en ik hoop dat geen van de buren me ziet staan), maar je zou me iedere ochtend moeten zien. Al jaren maak ik Hanneke ‘s ochtends blij met een ontbijtje op bed. De samenstelling daarvan is aan zekere wisselingen onderhevig. De laatste tijd is het vaak een diepgevroren boterhammetje in de broodrooster plus beleg etc. en thee natuurlijk.
Nu kreeg ik in het begin wat kritiek op die geroosterde boterham, want die zou nog te warm zijn als ik er beleg (kaas of jam) op deed. Het werd dan een beetje een kledderige boel.

De oplossing was even simpel als doeltreffend. Zodra de boterhammen lekker lichtbruin geroosterd zijn, neem ik ze in beide handen en doe allerlei zwaaibewegingen met m’n armen. Ze zijn in het begin nog bijna te heet om aan te pakken, maar omdat ze nu met vliegende vaart door de lucht suizen, zijn ze binnen de kortste keren helemaal afgekoeld. En ik heb mijn ochtengymnastiek gelijk gedaan, functioneel bewegen!

Vannacht gedroomd
Alleen fragmenten...
In een groot pand, dertiger jaren, met veel glas in de gevel, zit ik met een vrouw en een kind. We praten, eten wat en dan willen we naar bed, maar er zijn geen gordijnen en alles is van buiten af te zien. Toch zie ik hier en daar wel een soort lappen hangen en ga op onderzoek uit. Maar ook als ik die voor de ramen trek, levert dat niet veel op. Inmiddels ben ik op grote afstand van de plek waar ik was en zie dat je alles inderdaad van buiten kunt zien. Niet erg duidelijk, maar wel de silhouetten.
En als ik wakker word, niet meer willen slapen.

Waarom Hanneke de laatste tijd zo weinig aandacht voor me heeft ;-)
Normaal heb ik niet te klagen, maar de laatste dagen is het bar en boos. Om de haverklap rent Hanneke de tuin is om te kijken hoe het met haar ‘duifje’ is. Hij is een dag of tien geleden in onze tuin beland en was er duidelijk minder goed aan toe. Kon niet vliegen, zat zielig in een hoekje te bibberen voor de aanstormende poezen en katers van de buren. Ook dan was Hanneke er als de kippen bij om die te verjagen en haar duifje te beschermen. En te voeden met stukjes brood, appel enzovoort. Een paar dagen geleden was hij op de rand van de tuinstoel gaan zitten en vloog opeens weg. Gelijk sloeg het verlaten-nest-syndroom bij Hanneke toe. Ik zal niet zeggen dat ze ontroostbaar was, maar ben toch blij dat het beestje inmiddels onze tuin weer af en toe aandoet. Of hij het zal redden? Dat is de vraag.

Vannacht gedroomd
Alleen fragmenten herinner ik me nog van dromen die ik vaak heb over wonen in woongroepen, communes.
Aan een tafel zitten te eten, terwijl niet duidelijk is welk bord van mij is. Een stukje vlees dat van m’n vork valt op de jurk van mijn buurvrouw en dat ik er snel probeer af te pakken. Een vrouw zoenen en me afvragen waar ik in godesnaam mee bezig ben. Een soort tentoonstelling in ons(?) huis organiseren, maar niet weten wat nu tentoongesteld wordt en wat er gewoon altijd staat. Allerlei mensen die heen en weer lopen, van wie ik maar een deel ken. Gevoel van verlorenheid en onveiligheid. Toch erbij willen horen.
En als ik wakker word, niet meer willen slapen.

Trots op...
Schoondochter Nina, vorige week stond er een soort werk-dagboekje in de VPRO-gids. Nina is (o.a.) redacteur van het digitale geschiedeniskanaal van de VPRO. Helemaal snappen doe ik het niet. Als je geen digitale tv hebt is het alleen via internet de zien, maar je kunt er naar believen naar allerlei programma’s kijken en luisteren die met geschiedenis te maken hebben, ook in relatie met de bekende VPRO programma’s zoals Andere tijden en OVT.

Een van de tuinen van Struinen in Haagse tuinen, aan het Noordeinde, een enorme tuin met een van de oudste bomen in Den Haag, waaronder Louis Couperus nog heeft zitten schrijven.

Waarop ik me verheug
Vandaag gaan Hanneke en ik de tuinen bekijken van de mensen die een tijdje geleden meededen aan Struinen in Haagse tuinen, een open tuinenweekend. Vorig jaar hadden we zo’n 300 en dit jaar 200 bezoekers (vanwege het slechte weer waarschijnlijk minder, er waren meer kaarten: 750 verkocht). Met de hele club gaan we met de fiets langs alle tuinen (of bijna). De start is vanochtend hier met koffie. We zijn waarschijnlijk de hele dag onderweg en kunnen Den Haag eens van de andere kant bekijken, leuk!

Waar ik graag naar kijk
Niet veel, eerlijk gezegd, althans op tv. Maar mijn absolute top is Grand Designs, een programma over mensen die bijzondere huizen (ver)bouwen. Het wordt gepresenteerd door de Engelse architect Kevin McCloud, die mensen volgt vanaf het moment dat ze een plan ontwikkelen tot aan de realisatie van hun droom, inclusief inrichting. Het gaat altijd om bijzondere ontwerpen en/of bijzondere plekken. Zo is er een echtpaar dat een watertoren met (half ondergrondse) bijgebouwen herbouwt. Of een bankier die in Londen een oude vioolfabriek omtovert tot een ultramodern woonpaleis voor anderhalf miljoen pond, als ik het me goed herinner. Maar ook een groep minima en alternativo’s die samen met een woningbouwvereninging zelf prachtige eenvoudige houten huizen bouwt vanuit een soort commune-idee. Of ook iets fantastisch: een huis laten bouwen door de Duitse pre-fab-bouwer HUF, die het geheel (een supermoderne vakwerkwoning van hout en staal) in een week neerzet. Teveel om op te noemen. Veel beschrijvingen zijn te vinden op de mooie site van Channel Four van de BBC.

Het wordt uitgezonden, hier in Den Haag op een soort onderafdeling van Discovery uitgezonden: Travel and Living. En die Kevin heeft boeken geschreven, een tijdschrift en natuurlijk een Grand Exibition, allemaal de moeite waard.

Naamgenoten
Helaas is de domeinnaam www.naamgenoten.nl al vergeven.
Zoekend via Google op naamgenoten kwam ik wel een grappige site tegen, waar je je achternaam kunt intikken, waarna je direct ziet hoe die over Nederland verspreid is. Knap (en snel) gedaan.

Naamgenoten
Zo’n drie jaar geleden, in een periode dat ik wat met m’n ziel onder de arm liep, ben ik een zoektocht begonnen naar naamgenoten. Mensen die ook Rob(ert) van Eeden heten, waar ook ter wereld. Dit heeft geresulteerd in een site, waarop die naamgenoten gepresenteerd worden. Een onaf project, waarvan ik me afvraag wat ik er eigenlijk mee wilde. www.robvaneeden.com

Geloofsbelijdenis van een atheïst
God bestaat niet, zoveel is me wel duidelijk. Dat meer dan 90% van alle mensen op aarde (op z’n minst) in ‘iets’ gelooft, is bijna onbegrijpelijk, aanstootgevend zelfs.
Een leven zonder god en godsdienst kan zinvol, waardevol zijn. Het kost misschien wat (of heel veel) moeite om zelf een beeld van de werkelijkheid op te bouwen en te beslissen hoe je je het beste kunt gedragen en omgaan met je medemensen, de natuur etc., maar het is de moeite waard daaraan te werken.
Een paar gedachten na een gesprek met een van mijn loopbaancliënten, een humanistisch raadsvrouw, die geen passende vacatures in de krant vindt.
 

dit nou een echte walvis waarin ze een man hebben gezet om hem te besturen? Ik zie allerlei mannen rondom de walvis in het water staan die met lijnen de walvis in bedwang proberen te houden. Opeens weet ik dat ik snel moet weggaan. Ik ren door het water en later op de wallekant, waar een rij bomen staat in een halve cirkel, ervoor zitten mannen te werken, te eten en vuur te stoken, het lijken ontdekkingsreizigers. Ik spring tussen twee van die mannen en tussen de bomen door...

Waar ik (bijna) elke ochtend van geniet?
Een van de eerste dingen die ik ‘s ochtends (al jaren) doe ik kijken op het tekenlog van Marcel van Eeden die ook Cioran63 maakt, een dagelijkse gratis online kunstopleiding.

Weblog zonder data?
Ja, bij al die weglogs vraag ik me steeds af wat de datum ertoe doet. Ook bij al die archieven. Wat heeft het voor zin om al die lange lijsten met weken of maanden op te nemen. Kijkt iemand daarin, zoals in die maandlijst van Bieslog? Nee, archieven lijken me zinvol, maar data...

Met m’n oudste zoon heb ik het echt getroffen. Waarom? Daar kan ik wel een roman over schrijven; daarvoor is dit niet de plaats. Hij stuurt me af en toe links, zoals deze: http://www.luckykazoo.com/media/2005/06/jcb-ballet.html. Zoiets ligt dan ‘s ochtends op me te wachten. Wat wil je nog meer?

Moet ik hier niet een beginselverklaring afleggen? Al anderhalf jaar ben ik de ‘technische man’ achter het weblog van Hanneke van Veen en ik ben gewoon laloers. Waarom zij wel en ik niet een weblog? Zie www.hannekevanveen.nl